Νέα έργα Ελλήνων Συνθέτων για σόλο κοντραμπάσο

Αναλυτικό Πρόγραμμα:

Νίκη Κρασάκη – “Ιδού ο νυμφίος έρχεται”
σπουδή σε τέσσερα μέρη για σόλο κοντραμπάσο – 2019
Πληροφορίες – Παρτιτούρες εδώ

Αλέξης Πορφυριάδης – “Hush Little Baby”
κομμάτια για ομιλούντα κοντραμπασίστα – 2019
Πληροφορίες εδώ

Χρήστος Δρούζας – “Μετά θάνατον Ταυτότητα”
παράσταση για κοντραμπάσο, κίνηση, φώτα -2019
Πληροφορίες εδώ

Στην Ελλάδα υπάρχει μία χαμένη παράδοσης σύγχρονης μουσικής η οποία αναπτύχθηκε κυρίως τις δεκαετίες του 1960 – 1980. Γιάννης Χρήστου, Στέφανος Βασιλειάδης, Μιχάλης Αδάμης, Ανέστης Λογοθέτης, Δημήτρης Δραγατάκης, Θόδωρος Αντωνίου είναι βασικοί, όχι όλοι, όσοι πειραματίστηκαν με σύγχρονες τεχνικές σύνθεσης, ηλεκτρονική μουσική, μουσική & performance, μουσική και μαθηματικά, μουσική & θέατρο.

Ένα κοινό χαρακτηριστικό της γενιάς αυτής είναι ότι έγραψαν αρκετά έργα είτε για σόλο κοντραμπάσο είτε ως σημαντικό στοιχείο σε έργα για ensemble. Το κοντραμπάσο από ότι φαίνεται αποτέλεσε όχημα πειραματισμού για πολλούς Έλληνες συνθέτες. Πιθανόν λόγω των προσωπικοτήτων των κοντραμπαστιστών της εποχής εκείνης.

Η δική μου έρευνα ξεκινά με αρχή την μαθητεία μου με τον κ. Βασίλη Παπαβασιλείου. Συγκεκριμένα το έργο του Στέφανου Βασιλειάδη “Εν Πυρί” ήταν μία συναρπαστική ανακάλυψη. Πόσα έργα άραγε υπάρχουν για σόλο κοντραμπάσο με ηλεκτρονικά στις αρχές της δεκαετίας 1970; Ένα έργο ολοκληρωμένο, μεγάλης διάρκειας, με στοιχεία performance, μία αυτοσχεδιαστική ερμηνεία δημιουργώντας μία ολοκληρωμένη παράσταση εμπνευσμένη από τις αρχές του αδελφικού φίλου του Στ. Βασιλείαδη, Γιάννη Χρήστου. Περισσότερες πληροφορίες για το έργο κυκλοφορούν ευρέως και στο ίντερνετ.

Το έργο του Στ. Βασιλειάδη – “Εν Πυρί” το μελέτησα εκτενώς. Γνώρισα την Εύη Βασιλειάδη – κόρη του Στέφανου, η οποία με ανοικτοκαρδοσύνη με προμήθευσε με ψηφιακό υλικό, βιβλία καθώς και εμπερίες του πατέρα της. Στη συνέχεια γνώρισα τον κ. Ανδρέα Ροδουσάκη. Δάσκαλος των δασκάλων μου στο κοντραμπάσο, συνταξιούχος κοντραμπασίστας στην ΕΛΣ, αδελφικός φίλο του Γ. Χρήστου. Του τηλεφώνησα, μου απάντησε αμέσως πήγα και τον βρήκα. Του έπαιξα μέρος του τότε προγράμματός μου για το δίπλωμα και έναν αυτοσχεδιασμό. Ενθουσιασμένος, μου είπε τα πάντα για το κομμάτι “εν Πυρί”. Πώς, πότε, τις τεχνικές, τις πρόχειρες οδηγίες που είχε αφήσει γραπτώς ο συνθέτης. Μετά μου έδειξε το αρχείο με έργα Λογοθέτη, έργα Χρήστου στα οποία σε όλα έπαιζε εκείνος.

Αποφάσισα τότε να συνεχίσω μία παράδοση. Αυτή των ερμηνευτών που ζούσαν με τους συνθέτες. Σχημάτισαν παρέες, και δημιουργούσαν σύγχρονη μουσική. Εμπνεόμενος από αυτό κατέφυγα σε τρεις συνθέτες με την σειρά μου: την Νίκη Κρασάκη, Χρήστο Δρούζα, Αλέξη Πορφυριάδη. Συμφωνήσαμε σε έργα γύρω από τον Θάνατο. Ένα θέμα που η κοινωνία φοβάται και για αυτό ασχολείται με όρους “πίστης” και όχι φιλοσοφίας. Και τους τρεις τους ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας. Είναι συνεργάτες σπάνιοι. Με εμπιστεύτηκαν, δούλεψαν μαζί μου και με συνέπεια συνέθεσαν έργα για σόλο κοντραμπάσο διαφορετικών προσεγγίσεων και στυλ. Ευχαριστώ επίσης την κα. Βασιλειάδη, τον κ. Ροδουσάκη για την άμεση επικοινωνία τους και χαρά για να μοιραστούν.

Είναι η αρχή μίας επίπονης δουλειάς. Η τέχνη είναι πολύ χαμηλής σημασία για την κοινωνία. Οι παραστάσεις που προγραμματίζονταν με το άνω πρόγραμμα αναβλήθηκαν μέχρι να επανέλθουμε (και αν) από την τρελλή κατάσταση της Κρίσης Covid 19. Μέχρι τότε υπάρχουν οι ηχογραφήσεις των έργων που ελπίζω να βρουν απήχηση οθώντας σε νέες συνεργασίες με μουσικούς και συνθέτες κόντρα στην λογική της αναμονής για ανάθεση από μεγάλα ιδρύματα, κρατικές επιχορηγήσεις. Βλέπετε αυτές πάντα θα είναι δεκτές αλλά και πάντα ουτοπικές. Και ουτοπίες είναι για αυτούς που ελπίζουν. Η μουσική είναι τώρα, είναι σχέσεις και διάλογος “ανθρώπων μεταξύ ουρανού & γης” που έλεγε και ένας φίλος μου.